Γεωργίου Π. Κρέμου: Χρονολόγια Ελληνικής Ιστορία, 1453-1830

Αγγλικός χάρτης του 1560 με τίτλο "Η Ελλάδα και μέρος της Ανατολίας" Αφιερώνεται στους Δραμισέους των οποίων το χωριό αναφέρεται σαφώς.

Μας έχουν περάσει μια "γραμμή" ότι επί τετρακόσια χρόνια οι Έλληνες υπέστησαν τη σκλαβιά και σχεδόν... έλειωσαν και εκφυλίστηκαν κάτω από τη σκληρή βία του κατακτητή. 
Μερικοί, οι οποίοι μάλιστα εμφανίζονται ως οι πλέον "καθαροί" Έλληνες, ισχυρίζονται ξετσίποτα ότι, η σκλαβιά αυτή αρχίζει πολύ παλαιότερα από την άλωση  της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης. 
Ισχυρίζονται ότι η μακραίωνη σκλαβιά των Ελλήνων ξεκινάει τον δεύτερο προ Χριστού αιώνα και ότι διαρκεί σε όλο τον Βυζάντιο, αφού κι αυτό τάχα αποτελεί συνέχεια της Ρωμαϊκής κατάκτησης και ο Ελληνισμός τελεί επίσης υπό κατοχήν. 
Έτσι, ενώ από τη μια υποτίθεται ότι δοξάζουν τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, από την άλλη τους εμφανίζουν ως ανδράποδα που δεν μπορούν να αντιτάξουν καμία άμυνα επί χίλια εξακόσια και πλέον χρόνια(!) 
Την ύπουλη αυτή προπαγάνδα των Δυτικών, που σκοπό είχε και έχει τον σφετερισμό της κληρονομιάς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν θα την αφήσουμε να περάσει. Η εξουδετέρωσή της είναι ένα από τα κύρια καθήκοντα της Πνευματικής Ανασυγκρότησης του Έθνους! 

Σήμερα δημοσιεύουμε τον χρονολόγιο του Κρέμου, που δείχνει τον επαναστατικό αναβρασμό που επικρατούσε σε όλη την περίοδο από την άλωση της Πόλης μέχρι και την Επανάσταση του 1821.
Δεκαεννέα (19) επαναστατικές απόπειρες καταγράφει και μία η ίδια Επανάσταση του '21!!!
Ο κάθε τίμιος αναγνώστης δεν μπορεί παρά να αντιληφθεί και κάτι ακόμη. Δεν είναι η Αμερικανική Επανάσταση (1775-1783) η πρώτη των νεωτέρων χρόνων! Δεν είναι εκεί η αφετηρία των πολέμων για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία αλλά εδώ, στην Ελλάδα! Ακόμη κι αν αγνοήσουμε όλα τα προηγούμενα κινήματα, δεκαοκτώ (18) τον αριθμό, υπάρχουν τα "Ορλοφικά" του 1770 που προηγούνται της Αμερικανικής Επανάστασης κατά πέντε χρόνια και εκείνη εκδηλώνεται όταν ο Μοριάς στενάζει από την άγρια αντεπαναστατική τρομοκρατία των ΤουρκΑρβανιτών. 
Και μην ισχυριστεί κανένας ότι "υποκινήθηκαν" από "έξω". Η "υποκίνηση" έξωθεν, προϋποθέτει την "κίνηση" στο εσωτερικό. Ποια επανάσταση, άλλωστε, παλαιότερη  ή νεώτερη, δεν επιδιώκει και δεν εξασφαλίζει διεθνή στηρίγματα; 

Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839-1926) ήταν από το Στείρι Βοιωτίας. Ο πατέρας του ήταν από την Αράχωβα, αγωνιστής του '21 στο ορδί του Γύφτου μας, του Γεωργίου Καραΐσκάκη, και είχε το παρατσούκλι «Καλό παιδί». Από τη μάνα του, Αικατερίνη Σίδερη, κράταγε από τον αρματολό Γιάννη Σίδερη ή Καρκαλέτσο.       

Ήταν εκπαιδευτικός, με καλές σπουδές στην Ελλάδα (Αράχωβα, Ριζάριο Σχολή) και στη Γερμανία (υποτροφία στο παν/μιο της Λειψίας). 

Έχοντας στο βίωμά του όλη την "προϊστορία" της Επανάστασης του 1821, ασχολήθηκε με την έρευνα στα χνάρια του Κων. Σάθα και μας άφησε πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το χρονολόγιο του Γεωργίου Π. Κρέμου αναδημοσιεύεται στο βιβλίο του Γιώργου Μ. Σαλεμή,  

Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες-Θαυμαστά στοιχεία της Αρβανίτικης Στρατιωτικής Παράδοσης των Ελληνικών Κοινών, Εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα, 2014

1453, Μαΐου 29: Άλωσις Κωνσταντινουπόλεως υπό Μωάμεθ του Β΄. Θάνατος του τελευταίου Έλληνος αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του I΄. Φυγή Ελλήνων σοφών εκ Κωνσταντινουπόλεως εις Φλωρεντίαν.

1457-1472: Πρώτη επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων διά Βησσαρίωνος.

1456: Κυρίευσις υπό Τούρκων του Αίνου και των νήσων του θρακικού πελάγους.

1458: Άλωσις υπό των Τούρκων Κορίνθου και Αθηνών.

1461: Παράδοσις Τραπεζούντος τοις Τούρκοις υπό Δαβίδ Κομνηνού.

1462: Κυρίευσις της Λέσβου υπό των Τούρκων.

1463: Κυρίευσις Άργους, Αθηνών, Πειραιώς, Ναυπάκτου, Ίμβρου, Σαμοθράκης, Θάσου, υπό Ενετών εκδιωχθέντων των Τούρκων.

1468: Θάνατος Γεωργίου Καστριώτη ή Σκενδέρμπεη.

1470: Κυρίευσις υπό των Τούρκων Ίμβρου και Ευβοίας.

1479-1481: Δευτέρα επαναστατική απόπειρα Ελλήνων δια του Κορκοδείλου Κλαδά εν Μάνη και Θεοδώρου Μπούα εν Άργει.

1492-1496: Τρίτη επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων διά του αρχιεπισκόπου Δυρραχίου, Ανδρέου Παλαιολόγου, Κωνστ. Αριανήτου εν Ηπείρω, Θεσσαλία, σφαγή Ελλήνων και λεηλασία της χώρας.

1499: Άλωσις Ναυπάκτου υπό των Τούρκων.

1500: Εκστρατεία Βαγιαζίτου εις Πελοπόννησον. Άλωσις 

Μεθώνης και σφαγή των κατοίκων αυτής. Άλωσις Πύλου και Κορώνης. Ανάκτησις Σάμου, Αιγίνης, και Πύλου υπό των Ενετών(Βενέδικτος Πέζαρος). Ανάκτησις της Πύλου υπό των Τούρκων (Καμαλής πειρατής).

1501: Τετάρτη επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων (Ευρωπαίοι ηγεμόνες).

1502: Παράδοσις τοις Τούρκοις υπό Ενετών Πύλου, Λευκάδος και άλλων.

1503: Πέμπτη επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων (Μάρκος Μουσούρος).

1522: Άλωσις Ρόδου μετά πεντάμηνον σχεδόν πολιορκίαν (Σουλεϊμάνης).

1523: Κυρίευσης Κω, Λέρου, Καλύμνου, Νισύρου, Χάλκης,Τήλου, Λιμονίας, Αλικαρνασσού.

1525: Έκτη επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων (Ιάννος Λάσκαρης).

1531: Ανακάλυψης της εν Ρόδω επαναστατικής απόπειρας και σφαγή του μητροπολίτου Ευθυμίου και άλλων.

1532: Ανάκτησις της Κορώνης υπό Ενετών (Δόριας).

1537: Πολιορκία Κερκύρας, λεηλασία Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Κυθήρων. Άλωσις Σύρου, Γυάρου, Ίου, Αστυπάλαιας, Αιγίνης, Πάρου, Αντιπάρου, Τήνου, Νάξου, (Χαϊρεδίν Βαρβαρόσας).

1538: Πολιορκία Ναυπλίου και Μονεμβασίας υπό των Τούρκων (Κασίμ). Σφαγή Ελλήνων επί των Στροφάδων νήσων. Κυρίευσις Σκιάθου και Καρπάθου· λεηλασία Μυλοποτάμου και Σιτίας (Χαϊρεδίν).

1565: Εβδόμη επαναστατική απόπειρα εν Ηπείρω διά το παιδομάζωμα.

1566: Κυρίευσης Χίου (Πλιασής Πασάς).

1570: Άλωσις Κύπρου μετά πολιορκίαν (Μουσταφάς Πασάς).

1570: Ογδόη επαναστατική απόπειρα εν τε τη Ηπείρω Ελλάδι και εν ταις νήσοις (Μελισσηνοί). Σφαγαί εν Παρνασσίδι, Μακεδονία, Πελοποννήσω, και ταις νήσοις.

1585: Εννάτη επαναστατική απόπειρα εν Ηπείρω, Αιτωλία, Ακαρνανία (Θεόδωρος Μπούας ή Γρίβας, Πούλιας Δράκος, Μαλάμος).

1609: Δεκάτη επαναστατική απόπειρα εν Μάνη.

1616: Ενδεκάτη επαναστατική απόπειρα εν Ηπείρω. Ο Τρίκκης Διονύσιος, ο Φαναρίου Σεραφείμ).

1645-1669: Κρητικοί πόλεμοι (Κιουπρουλής).

1659-1667: Δωδεκάτη επαναστατική απόπειρα εν Μάνη.

1684-1688: Δεκάτη τρίτη επαναστατική απόπειρα εν Μάνη, Πελοποννήσω, Ηπείρω, Ελλάδι (Ευσ. Ρωμανός ή Μανέτας, Β. Μεταξάς, Αγ. Δελλαδέτσιμος, Αγ. Σουμίλας ή Βλάχος, Π. Μεϊτάνης, Χορμόπουλος, Λιβίνης, Σπαθογιάννης, Κούρμας, Βαρβάτης, Ι. Κουτούβαλης.

1689-1694: Ελεύθερα αρματολίκια εν τη Ηπείρω Ελλάδι, οίον· Δωρίδι και Βοιωτία, Ακαρνανία, Αιτωλία και Ναυπακτία, Αγράφοις, Ευρυτανία και Θεσσαλία, Υπάτη, Ηπείρω και Βάλτω (Σουμήλας Μεϊτάνης κλπ.).

1695: Άλωσις Χίου υπό Ενετών και ανάκτησις αυτής υπό Τούρκων. Ατυχής εισβολή Τούρκων εις Πελοπόννησον (Ιβράμη, Γερακάρης).

1696-1699: Δεκάτη τετάρτη επαναστατική απόπειρα (Γερακάρης αρματολοί).

1699: Κυρίευσις Πελοποννήσου υπό Ενετών.

1716: Ανάκτησις Πελοποννήσου υπό Τούρκων. Πολιορκία Κερκύρας υπό Τούρκων.

1717: Δεκάτη πέμπτη επαναστατική απόπειρα εν Ακαρνανία (Τσεκούρας).

1766-1770: Δεκάτη έκτη επαναστατική απόπειρα (Γ. Παπάζωλης, Π. Μπενάκης, Χρ. Γρίβας, Στ. Γεροδήμος, Σουσμάνης, Κομνάς Τράκας, Μητρομάρας, Νοταράδες). Προδοσία των Ορλώφ, Σφαγαί Ελλήνων εν Πελοποννήσω και τη Ηπείρω Ελλάδι.

1770-1779: Λεηλασία Αλβανών εν Πελοποννήσω, Βοιωτία και Φωκίδι.

1780: Υποταγή Μάνης. Όλεθρος Κ. & Ι. Κολοκοτρώνη, Παναγιώταρου Βενετζιανάκη, Γρηγοράκη κλπ.

1788-1792: Δεκάτη εβδόμη επαναστατική απόπειρα (Λ. Κατσώνης, Ανδρούτσος).

1797-1799: Ηρωική κάθοδος Ανδρούτσου, κάθειρξις και αποκεφάλισις αυτού.

1798: Θάνατος Ρήγα του Φεραίου. Κατοχή της Επτανήσου υπό των Γάλλων.

1800-1803: Πόλεμοι Αλή Πασά κατά Σουλιωτών.

1803: Ηρωικός θάνατος Σαμουήλ και των εν Ζαλόγγω Σουλιωτίδων.

1802-1809: Κατσαντωναίοι.

1804: Θάνατος Α. Κατσαντώνη. Λείψανα φιλελεύθερα των Ανδρουτσαίων εν Φωκίδι και Βοιωτία (Καρκαλέτσης).

1806-1807: Δεκάτη ογδόη επαναστατική απόπειρα (Θ. Κολοκοτρώνης, Νικοτσά­ρας, Λαζαίοι, Τσαχίλας, Ρομφέης).

1808: Δεκάτη εννάτη επαναστατική απόπειρα (Ευθύμιος, Θεόδωρος και Δημήτριος οι Βλαχαβαίοι, Νικοτσάρας, Λαζαίοι). Μαρτύριον και θάνατος Ευθ. Βλαχάβα και του μοναχού Δημητρίου.

1813: Ίδρυσις της εταιρίας των φιλομούσων.

1814: Ίδρυσις της εταιρίας των φιλικών (Ν. Σκουφάς, Αθ. Τσακάλωφ, Π. Αναγνωστόπουλος).

1819: Θάνατος Ν. Σκουφά.

1820: Αλέξανδρος Υψηλάντης, εκλέγεται τη 15η Ιουνίου «Γενικός επίτροπος της Αρχής». Νοεμβρίου 24 οι Σουλιώτες πρώτοι υψούσι τη σημαίαν της επαναστάσεως.

Παρουσίαση των Συμπερασμάτων του “Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού” της Ναταλί Κλαϊέρ

Η Ναταλί Κλαϊέρ είναι διευθύντρια ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας στο τμήμα Τουρκικών και Οθωμανικών Ερευνών. Ως ειδικός σε θέματα ταυτοτήτων και θρησκείας στα Βαλκάνια, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις μουσουλμανικές μυστικιστικές αδελφότητες . Στα πλαίσια αυτά παρουσίασε τη μελέτη της πάνω στον αλβανικό εθνικισμό, υπό τον τίτλο Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού, το 2007. Τελείως πρόσφατα δηλαδή.

Το βιβλίο αυτό εξεδόθη στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Ισνάφι”, στα Ιωάννινα, το 2009, σε μετάφραση του Ανδρέα Σιδέρη και επιμέλεια του ίδιου και του Λεωνίδα Εμπειρίκου, με φιλολογική δε επιμέλεια των Κάτιας και Ελένης Ζαβερδίνου. Εισαγωγικό σημείωμα παραθέτει το Κώστας Κωστής.

Στο ογκώδες αυτό πόνημα των επτακοσίων πενήντα και πλέον σελίδων, η Ναταλί Κλαϊέρ καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα. (σελ 625-635) Αυτά σας παρουσιάζουμε σήμερα, αυτούσια αλλά και σε μια σύντομη σύνοψη.

1. Η συγγραφέας ευθύς εξαρχής συνδέει τον αλβανικό εθνικισμό με την υποχώρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στα πλαίσια της σύστασης των άλλων βαλκανικών κρατών.
2. Αν και δεν τον θεωρεί όψιμο, δεν τον χρονολογεί ως παλαιότερο των μέσων του 19ου αιώνα.
3. Τις αιτίες καθυστέρησής του τις αποδίδει α) στην περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη β) στην απουσία διεισδυτικού επικοινωνιακού δικτύου γ) στο μεγάλο ποσοστό αναλφαβητισμού δ) στην ανεπαρκή παιδεία ε) στην απουσία κράτους που να καλλιεργεί τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό.
4. Ωστόσο παραδέχεται ότι, “η ανάπτυξη της αλβανικής εθνικής ταυτότητας οφείλει πολλά στην πολιτική της ΑυστροΟυγγαρίας και της Ιταλίας και ακόμη και στην πολιτική των βαλκανικών χωρών....Η πολιτική των οθωμανικών αρχών διαδραματίζει επίσης, έμμεσα ή άμεσα, ένα ρόλο στην επικύρωση της αλβανικότητας, ακόμη και αν ο αλβανικός εθνικισμός αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για την Αυτοκρατορία στα Βαλκάνια”.
5. Θεωρεί την διετία 1896-1897 ως τη σημαντικότερη καμπή του αλβανικού εθνικισμού και το σημαντικότερο ντοκουμέντο της το πολιτικό μανιφέστο του Σεμσεντίν Σάμι Φράσερι “Η Αλβανία όπως ήταν, είναι και θα είναι”(1899) και όχι τον “Σύνδεσμο της Πρισρένης”(1878).
6. Θεωρεί ότι ο αλβανικός εθνικισμός δεν είναι μέσα στις αιτίες της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά μέσα στις συνέπειες. Πράγμα πολύ σημαντικό για να κατανοηθούν οι μηχανισμοί που τον πυροδότησαν.
7. Η ιδιοτυπία του βρίσκεται στο ότι “αναπτύσσεται γύρω από τη γλώσσα και όχι από τη θρησκεία”... “...η γλώσσα, λένε ( οι αλβανιστές) ότι είναι η «έννοια του έθνους»”. Πρώτο καθήκον τους είναι η διάπλαση “μιας πρότυπης, εκλαϊκευμένης, ξεκάθαρης και ευπρόσιτης στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, γλώσσας. Στη συνέχεια εργάζονται για την εκμάθησή της και κατά γενικότερο τρόπο για την ίδρυση σχολείων”. Η προσπάθεια αυτή όμως, λέει η Κλαϊέρ, παρουσιάζει περιορισμένο δυναμισμό και μόλις το 1972, από το κομμουνιστικό καθεστώς, έχουμε μια “τυποποίηση” που επιβάλλεται “εκ των άνω”. Ιδιαίτερα προβλήματα στην τυποποίηση δημιουργούν τα πολλαπλά αλφάβητα.
8. Ο αλβανικός εθνικισμός έχει κοιτίδα τον μπεκτασισμό. Για τον λόγο αυτό ευδοκιμεί στο Νότο και όχι στον σουνιτικό βορρά (Γκέκηδες). Ωστόσο, επειδή υπάρχει πολυθρησκευτικότητα, καταφεύγουν, εκτός από τη γλώσσα, “στη γενική έννοια περί προγόνων, ή περί του κοινού αίματος, κοινών παραδόσεων και ενδεχομένως εδάφους”. «Ο Αλβανός είναι πάνω απ' όλα Αλβανός και μετά μουσουλμάνος, ορθόδοξος ή καθολικός», «η θρησκεία των Αλβανών είναι ο αλβανισμός» είναι τα συνθήματά τους. Ο “άθρησκος” αυτός εθνικισμός των μπεκτασίδων διαρκεί, λέει η Κλαϊέρ, και κυριαρχεί. Δεν αποκλείει όμως κι άλλες “θρησκευτικές” εκδοχές. “Σταδιακά, λέει η συγγραφέας, από ένα ετερόδοξο μυστικιστικό Ισλάμ που είναι ο μπεκτασισμός, διαμορφώνεται ένας εθνικός μπεκτασισμός”. «Έχουμε όλοι τον ίδιο Θεό», είναι μια φράση που ακούγεται ακόμη και σήμερα συχνά από τους Αλβανούς. Όμως οι εθνικιστές μπορούν επιπρόσθετα να υπενθυμίζουν στους αδελφούς τους ότι οι Αλβανοί στο παρελθόν ήταν όλοι τους μέλη της ίδιας θρησκευτικής κοινότητας. Ανάλογα με την τάση τους, ορισμένοι επικαλούνται την αρχαία θρησκεία των Πελασγών και άλλοι τη χριστιανική θρησκεία.
9. Την αυτοχθονία και την καταγωγή από τους Πελασγούς («το αρχαιότερο έθνος της Ευρώπης») την αντιπαρατάσσουν στον κίνδυνο να υπαχθούν στην ανταλλαγή των πληθυσμών και να απωθηθούν στην Ασία.
10. Πρωταρχική “πηγή” της σύγχρονης αλβανικότητας είναι οι Ουνίτες Αλβανοί της Ιταλίας, αφού εκεί η αλβανικότητα προηγείται χρονικά. Ουνίτες είναι οι καθολικοί που διατηρούν το ορθόδοξο τυπικό. “Αυτή όμως η συνάρτηση μεταξύ αλβανικότητας και ελληνικότητας, η συγγραφέας παραδέχεται, είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και μπορεί να κυμαίνεται από την συγχώνευση μέχρι την πλέον καθοριστική αντίθεση”.Τα υπόλοιπα μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει στο κείμενο το οποίο και παρατίθεται αυτούσιο.

Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι, η Ναταλί Κλαϊέρ στο “αλβανικό ζήτημα” δεν είναι καθόλου φιλική προς τις ελληνικές απόψεις, τις οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρεί κι αυτές “εθνικισμό”. Είναι της σχολής που ισχυρίζεται ότι τα έθνη είναι κατασκευές, ότι δεν είναι δομές ταυτοτητο-ποιητικών παραδόσεων και, ως εκ τούτου, πρόκειται για ένα είδος “εκτεταμένης κοινωνικής και πολιτικής απάτης”(ο όρος δικός μου). Δεν συμφωνώ μαζί της ως προς την γενική ισχύ του θεωρήματός της. Υπάρχουν έθνη κατασκευές και απάτες αλλά δεν είναι όλα τα έθνη κατασκευές και απάτες. Αρχαία έθνη, όπως το ελληνικό, το κινέζικο ή το εβραϊκό, δεν είναι κατασκευές και απάτες και δεν θα μπορούσαν να είναι.

Δεν είναι το ελληνικό έθνος κατασκευή του κράτους γιατί δεν εξηγείται έτσι πώς ένας λαός εξεγείρεται ενάντια σε όλους και χωρίς να υπάρχει κράτος να καλλιεργήσει τάχα τον εθνικισμό που δημιουργεί το κράτος. 

Αυτό που Κλαϊέρ λέει “εθνικισμό”, στο ελληνικό παράδειγμα υπάρχει πολύ πριν από το κράτος και είναι αυτό που δημιουργεί το κράτος. Αντίθετα στο “αλβανικό παράδειγμα” (εγώ θεωρώ ότι πρέπει να το λέμε όπως λέγεται: σκιπητάρικο) ο εθνικισμός είναι εισαγόμενος, από την Ιταλία και την ΑυστροΟυγγαρία, είναι κατασκευασμένος, από τους έξω, για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οθωμανικής κατάρρευσης και, από τους μέσα, για να μην υπαχθούν στην ανταλλαγή των πληθυσμών και βρεθούν στην Ασία χωρίς πατρίδα.  

Υπάρχουν βέβαια και άλλες διαφωνίες πάνω στα καίρια ζητήματα: τι είναι το έθνος, ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας και της γλώσσας σ' αυτό, αν η καταγωγή του "αίματος" είναι σε θέση να διαμορφώσει ταυτότητα κλπ. Γι' αυτά έχουν γράψει σοφότεροι και έχουν αναλύσει λεπτομερώς την ελληνική αντίληψη περί έθνους αντιπαραθέτοντάς την στις διάφορες ευρωπαϊκές που είναι τέσσερις τον αριθμό. (κλικ εδώ), (εδώ) και (εδώ)

Η δική μου συνεισφορά στην αρβανίτικη αυτοσυνειδησία έγκειται στο ότι εφήρμοσα αυτές τις θεωρίες στην περίπτωση των Ελλήνων Αρβανιτών. Βρίσκεται δημοσιευμένη:

α) Στο πόνημά μου που εκδόθηκε το 2014, από τις Εκδόσεις Αλφειός, Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες-Θαυμαστά στοιχεία της Αρβανίτικης Στρατιωτικής Παράδοσης των Ελληνικών Κοινών.

β) Στα κάτωθι κείμενα που δημοσιεύονται στην παρούσα ιστοσελίδα: 

• Ένιοι δε και δίγλωσσοι εισίν                                                                                         
• Για τις ανοησίες των Σκιπητάρηδων περί της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων Αρβανιτών                                                               
• Τι είναι, τέλος πάντων, το Άρβανο και τα άρβανα;