Του ΜικροΚωνσταντίνου, αρβανίτικο τραγούδι της Κάτω Ιταλίας

Ο Κωνσταντίνος ο μικρός 

τρεις μέρες γαμπρός ήταν 

όταν τον κάλεσε ο βασιλιάς τ' Αναπλιού 

γιατί τον είχε σύντροφο ξεχωριστό 

Του έστειλε το πρώτο γράμμα 

και το ’ριξε στην τσέπη του 

του 'στειλε το δεύτερο γράμμα 

και το ’ριξε στην τσέπη του 

του 'στειλε το τρίτο 

και δεν μπορούσε να πει όχι.

Εννιά χρόνια και εννιά μέρες 

έπρεπε να περιμένει η ομορφούλα.

Καθώς πέρασαν εννιά χρόνια κι εννιά μέρες 

με σκουφιά και μαντήλια 

πιάσανε ένα χελιδονάκι 

μια κορδελίτσα του έδεσαν στον ώμο 

και το έστειλαν στον Κωνσταντίνο 

Πέρασαν τα χρόνια και οι μέρες 

πάει η όμορφη στην εκκλησία 

Ο Κωνσταντής καβαλίκεψε τ' άλογο 

τ' άλογο το γρήγορο 

και ξεπεζεύει στην πόρτα της εκκλησίας

 όπου ακόμα φαίνονται τα χνάρια.

Δένει τ' άλογο και μέσα μπαίνει 

βλέπει την όμορφη να κλαίει. 

"Ω εσείς συμπέθεροι, ω εσείς ευγενείς

 αυτό το παλικάρι ήταν το πρώτο μου στεφάνι" 

Ο Κωνσταντίνος τη νύφη παίρνει 

και από τη μεγάλη πόρτα βγήκε.

Από τα πιο διαδεδομένα δημοτικά τραγούδια 

των Ελληνο-Αρβανίτικων κοινοτήτων της 

Καλαβρίας και Σικελίας, σε ρυθμό τετράσημο. 

Το θέμα του ιδιαίτερα γνωστό και στην 

υπόλοιπη Ελλάδα, ανήκει στον Ακριτικό Κύκλο

Τραγούδι: 

ο Ουνίτης παπάς Σωτήρ Φεράρα 

(48 χρ)

Πιάνα, Σικελία

Αύγουστος 1981

Έρευνα: Λάμπρος Λιάβας-Νίκος Διονυσόπουλος

Από τη συλλογή του

Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος

"Η ελληνική μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας"

1983

Στο Ναύπλιο, 26 Μαΐου 1482, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος

Ναύπλιο (1571, S. Pinargenti).

Διακρίνεται η τάφρος που το χώριζε από το βουνό στο οποίο οικοδομήθηκε τον 17ο αιώνα το Παλαμήδι. Στον μυχό του κόλπου του Ναυπλίου (Colfo di Napoli) σημειώνεται σαφώς το χωριό των Αρβανιτών, η στρατιωτική τους εγκατάσταση δηλαδή. Αυτό σημαίνει πως η Αρβανιτιά του Ναυπλίου ονομάστηκε έτσι από την εγκατάσταση εκείνη και όχι από την καταβαράθρωση των Τουρκαρβανιτών το 1779.

Η αναχώρηση των Αρβανιτών Στρατιωτών από το Ναύπλιο για τη Βενετία

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Πρόκειται για τις τέσσερις τελευταίες σελίδες του Α' Μέρους των Παράξενων Φτωχών Στρατιωτών, για το "κλείσιμο" του θέματος που άνοιξε με την άφιξη των Στρατιωτών στο Λίντο της Βενετίας. 

Καθώς βαδίζουμε για το Πάσχα ευκαιρία είναι να πούμε το "μυστικό" των σελίδων αυτών. 

Η πληροφορίες για τη σκηνή της αναχώρησης μας έρχονται από τον Κων/νο Σάθα. Μαζί και η ημερομηνία με την διευκρίνιση ότι είναι "ανήμερα το Πάσχα".

Όταν έγραφα το βιβλίο παρατήρησα ότι Πάσχα δεν υπάρχει ποτέ 26 Μαΐου, πόσω μάλλον με το Παλιό Ημερολόγιο που είναι 13 ημέρες νωρίτερα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι μέρα γιορτινή και όχι καθημερινή για να προκύψει αυτή η σύγχυση στον Σάθα.

Συμβουλεύτηκα έναν φίλο μου μοναχό με την κατάλληλη μόρφωση επί του θέματος. Του ανέλυσα τη θεωρία μου. Πράγματι, εκείνος επιβεβαίωσε ότι, το Πάσχα εκείνη τη χρονιά έπεφτε νωρίς και η εν λόγω ημερομηνία αφορά την Πεντηκοστή, ήτοι τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος.

Διόρθωσα, λοιπόν, τον Σάθα κι έβαλα την ημερομηνία και τη γιορτή τίτλο για να φαίνεται. Δεν έβαλα όμως κάποια σημείωση σχετική που να εξηγεί όλα τούτα.

Ο λόγος ήταν ο εξής. Οι παλιοί μαστόροι, λέει, "έκρυβαν" σκόπιμα κάποια λάθη στα έργα τους πέρα απ' τα όποια άλλα. Ότι, (α) είναι ύβρις προς το Θεό να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι τόσο τέλειο ώστε να μην έχει λάθη (β) το κρυμμένο λάθος είναι κι ένας τρόπος παγίδευσης του στείρου αντιγραφέα, του μη δημιουργικού μιμητή. Ο καινούργιος μάστορας, δηλαδή, για να γίνει όντως μάστορας πρέπει να είναι σε θέση να διορθώσει τον παλιό μάστορα!