 |
| Σάντρο Μποττιτσέλλι (1445-1510): Μιχαήλ Μάρουλος Ταρχανιώτης (1453-1499) |
Άλλος ένας "διμάχος" της Στρατιάς, των ελαφρών ιππέων της ελληνικής οικουμένης που διαπρέπουν στην Ιταλία μετά την κατάλυση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι ο Μιχαήλ Μάρουλος Ταρχανιώτης.
"Διμάχος", όπως είπαμε και για τον Δημήτριο Ράλλη, γιατί μάχεται και με τα άρματα και με την πένα.
Εδώ έχουμε περισσότερο υλικό στη διάθεσή μας. Μάζεψα ό,τι είχα διαθέσιμο σε μια ανάρτηση και το παρουσιάζω χρονολογικά. Ξεκινώ από το παλαιότερο κείμενο, του Κ. Σάθα ("Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων"), περνάω σε τρία κείμενα της εφημερίδας "Το Βήμα"(Α. Ζενάκος, Ν. Μπακουνάκης και Ν. Βαγενάς) με αφορμή την έκθεση "Το φως του Απόλλωνα" στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου και εκτέθηκε το πορτρέτο του Μάρουλου το φιλοτεχνημένο από τον μεγάλο Μποτιτσέλι, καταλήγοντας στο πλέον πρόσφατο αλλά και το πλέον αναλυτικό και κατατοπιστικό, για το έργο, την προσωπικότητα και το περιβάλλον που έζησε ο Μάρουλος, κείμενο του Νικήτα Σινιόσογλου, στο "Athens Review of books".
Με την προϋπόθεση ότι θα διαβαστεί προσεκτικά το τελευταίο κείμενο του Ν. Σινιόσογλου δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο εκτός από δύο μικρές επισημάνσεις:
α) Το όνομα "Στρατιώτες" δεν προέρχεται από τη "στράτα" αν και θα μπορούσε εφόσον ήταν πλάνητες. Προέρχεται από το "στρατιά". Έχουμε πλέον δημοσιεύσει πάμπολλες αναφορές στα σώματα των Στρατιωτών που ονομάζονται από όλες τις πηγές και τα επίσημα έγγραφα "Στρατιές".
β) Αυτοί οι ανέστιοι πλάνητες Στρατιώτες, μαζί με την πνευματική τους ηγεσία, στέκονται μπροστά σε όλες τις μάχες της εποχής τους. Μία εξ αυτών και η μάχη των ιδεών. Διαβλέποντας αρκετά έγκαιρα την έφεση της Αναγέννησης προς την Αρχαία Ελλάδα, κι ενώ φλέγονται για την άμεση απελευθέρωση της πατρίδας τους, δημιουργούν έναν κώδικα επικοινωνίας με τους αναγεννησιακούς διανοούμενους και καλλιτέχνες και πάνω στη βάση αυτή προσπαθούν να οικοδομήσουν συμμαχίες. Αγωνίζονται, δηλαδή, να κάνουν τους Δυτικούς να αγαπήσουν την πατρίδα τους, η οποία είναι Ορθόδοξη και ως εκ τούτου έχει υποστεί τα πάνδεινα από την "Καθολική" Δύση, προτάσσοντας το ένδοξο παρελθόν και το γεγονός ότι εκείνοι είναι παιδιά του...."Ελλήνων εσμέν παίδες..."! Και πράγματι, εκείνοι είναι παιδιά τους κι εμείς είμαστε τα εγγόνια τους. Εκείνοι είναι "Βυζαντινοί" κι έπρεπε να αναφέρονται στους Αρχαίους πατέρες τους κι εμείς που είμαστε Νεωτερικοί να αναφερόμαστε και στους Αρχαίους Παππούδες μας και στους Ρωμιούς Πατέρες μας.
