Το "γκολφ" των Αρβανιτών- παίζεται με ειδικά μπαστούνια, είναι λίγο πιο... άγριο και δεν χρειάζεται ακριβές εγκαταστάσεις.
«Γκούτσι» στα αρβανίτικα σημαίνει «γουρούνι». «Γκούτσι» λέγαμε και το τενεκεδάκι από κονσέρβα που χρησιμοποιούσαμε για το ομώνυμο ομαδικό παιχνίδι. Όριο στη συμμετοχή των παιδιών δεν υπήρχε. Έπαιζαν όσα παιδιά βρίσκονταν εκεί, και μάλιστα ήταν καλό να βρίσκονταν πολλά. Γι’ αυτό και παιζόταν περισσότερο στο σχολείο που ήταν όλα.
Το πεδίο δεν είχε εξωτερικά όρια και δεν ήταν απαραίτητο να είναι ομαλό. Ποια αλάνα άλλωστε ήταν τότε ομαλή; Όσα παιδιά ήταν, «μείον ένα», άνοιγαν λακκάκι με τη μέθοδο που προαναφέραμε: με το τακούνι του παπουτσιού. Σε διάφορα σημεία, ακανόνιστα και σε κάποια απόσταση το ένα από το άλλο. Δεν υπήρχαν κανόνες και σχήματα. Εκεί, μέσα στο λακκάκι, έβαζε ένα ραβδί σαν το μπαστούνι του γκολφ. Έμοιαζε και στο μήκος και στο ότι φρόντιζαν, τα παιδιά, στο κάτω μέρος να έχει έναν κόμπο ώστε να βαραίνει και το χτύπημα να αποκτάει δύναμη. Ήταν στην πραγματικότητα ένα μικρό ρόπαλο.
Το παιδί που έμενε χωρίς λακκάκι, από την πρώτη αλαλάζουσα έφοδο για την κατάληψή τους, ωθούσε το γκούτσι με μικρά χτυπήματα προς τα πόδια των παιδιών που είχαν λακκάκι στην κατοχή τους. Μερικές φορές επιχειρούσε, σκοπίμως, βίαια και δυνατά χτυπήματα. Όποιος την έτρωγε, εκτός από τον πόνο που ένιωθε, έχανε και το λακκάκι. Οι ρόλοι άλλαζαν. Τώρα αυτός έσπρωχνε το γκούτσι, προσπαθώντας να «κάψει» κάποιον για να πάρει το λακκάκι του.
Όσοι τώρα διέθεταν λακκάκι, προσπαθούσαν να έχουν μονίμως το μπαστούνι τους καρφωμένο σ’ αυτό. Αν το έβγαζαν, μπορούσε κάποιος άλλος από τους κατέχοντες, και φυσικά εκείνος που έσπρωχνε το γκούτσι, να προλάβαινε να βάλει το δικό του. Τότε εκείνος έμενε χωρίς λακκάκι, εκτός κι αν προλάβαινε να πιάσει κάποιου άλλου μέσα στην αναμπουμπούλα. Εκτός από αυτά τα απρόβλεπτα συμβάντα, πάγια επιδίωξη του κάτοχου ήταν να απομακρύνει το γκούτσι, με ένα δυνατό χτύπημα, όταν ζύγωνε κοντά στα πόδια του και υπήρχε ο κίνδυνος να τον ακουμπήσει και να «καεί». Εκείνη τη στιγμή που έβγαζε το ραβδί από την τρύπα για να εξοστρακίσει το γκούτσι το παιγνίδι αποκτούσε όλο του το ενδιαφέρον.
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής, Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες-Θαυμαστά στοιχεία της Αρβανίτικης στρατιωτικής παράδοσης των ελληνικών Κοινών, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2014, σελ. 341
