Τι θα τραγούδαγε σήμερα, εαρινή ισημερία του 2018, ημέρα της Ποίησης, πέντε αιώνες μετά, ένας Στρατιώτης της Βενετιάς -ας πούμε, ο Τζάνε Κορωναίος- σε μια Κατερίνα που υφαίνει όμορφα "υφαντά";
Τι θα τραγούδαγε, καθώς ζυγώνει το Πάσχα -φέτος πέφτει νωρίς όπως και τότε, που μισέψαν από το Ναύπλιο, 26 Μαΐου 1482;
Δεν αποκλείεται να παράφραζε, ως εξής, το γνωστό υπέροχο τραγούδι της Αρβανιτιάς "ο αργαλειός της Κατερίνας", παίρνοντας στοιχεία από διαφορετικές ερμηνείες. Κάτι τέτοιο ήταν μέσα στις συνήθειές τους, στα αντέτια τους και στις πρακτικές τους.
Αυτό, άλλωστε, κάνουμε κι εμείς καθώς προσπαθούμε ν' ανασυστήσουμε τον κόσμο τους.
Όσο καλά κι αν ξέρουμε την Ιστορία και όσο καλά και να την μάθουμε, πάντα θα μας διαφεύγει "κάτι".
Αυτό το "κάτι", υποχρεωτικά, το συμπληρώνουμε με "κάτι" από τα δικά μας. Ανάλογα, βέβαια, με το τι διαθέτει ο καθένας... Κι αφήστε να λέει ο Νίκος Δήμου... Η Ιστορία δεν είναι φυλακή, αλλά σχολείο Ελευθερίας... Για μας τους Έλληνες, τουλάχιστον!
Ελευθερώστε, λοιπόν, τη σκέψη σας και τη φαντασία σας και φτιάξτε τους ήρωές σας, όπως τους θέλετε, ακούγοντας και βλέποντας τα μνημεία του Μεγάλου Ελληνικού Πολιτισμού!
Όσο για την Ιστορία, όλο και κάποιος σπουδαίος ερευνητής/ρια βρίσκεται για να γεμίσει τα "φυσεκλίκια" μας με φρέσκο "υλικό", πέντε και πλέον αιώνων!!!
Αργαλία ε
Κατερίνες*
Ρέκε στρέκε, μόι Κατερίν,
ρέκε-στρέκε αργαλίν
τυ μαρσώβε γκιτονίν.
Τε γιεσς νιέ ζωγκ ι
ρίμτε,
τε τε ρίει νε σάιτε.
Τε γιεσς νιέ ζωγκ ι
μπάρδ
τε τε ρίει νε μιτάρ.
Τε γιεσς νιέ ζωγκ ι
κούκιε,
τε τε ρίει νε σεντούκι
στο σεντούκι
με τα γράμματα
τα βιβλία
και τα άρματα
στα φλάμπουρα
και στα κοντάρια
στα σπαθιά
και τα σκουτάρια
στ' άλογά
τους τα λιντζέρα
απ΄ το Ναύπλιο
πιο πέρα,
«Ρέκε στρέκ
σαΐτενε
τρε μασούρε
ντίτενε»**
Στις ενέδρες,
τις χωσιές
πέρα στις
Δαλματικές ακτές,
στη Μεθώνη,
στην Κορώνη
στο υφάδι,
στο στημόνι.
Τε τε ρίει
νε σαΐτε
ντο τε γιεσς
νιε ζωγκ ι ρίμπτε
Στης Αμμόχωστου
τα τείχη
στου Κοριολανού
τα ίχνη
στις ακτές
της Ιωνίας
στα νερά της
Βενετίας
μες στης
Κάντιας τα λιμάνια
στης Συγκλήτου
τα φιρμάνια
και στων
Δόγηδων το νου
του αλλοτινού
καιρού
Ντο τε γιεσς νιέ ζωγκ
ι μπάρδα
στα κανόνια, στη μπομπάρδα
τε τε ρίει
νε μιτάρ
στο σπαθί το
scimitar
στις κλωστές
και τη σαΐτα
και στης Κέρκυρας
τη citta***
«Τρε μασούρε
στίβε σόντε
δε τε τρε τ' ου
λίδεν κόμπε»****
******************************************
"Υλικό" για την πιο πάνω "αναπαράσταση" αποτέλεσε η εκδοχή του Θανάση Μωραΐτη, από τον γνωστό δίσκο του με τ' Αρβανίτικα τραγούδια και η εκδοχή που μας παρουσιάζει ο Τάσος Βλάχος από τις Λίμνες της Αργολίδας.
_________________________________________________________
* Οι ελληνικοί στίχοι από τον δίσκο του Θανάση Μωραΐτη:
Ο αργαλειός
της Κατερίνας
Πέρα-δώθε μόι Κατερίνα
πέρα δώθε ο αργαλιός
ξετρέλανες τη γειτονιά.
Να ήμουν ένα πουλί
γαλάζιο,
να καθίσω στις σαΐτες
σου.
Να ήμουν ένα πουλάκι
άσπρο
να καθίσω στα μιτάρια
σου.
Να ήμουν ένα πουλάκι
κόκκινο
να καθίσω στο σεντούκι
σου.
** «Ρέκε στρέκ η σαΐτα/ τρία μασούρια την ημέρα». Τρία μασούρια την ημέρα δεν ήταν πολλά. Προφανώς, στο τραγούδι, δεν ήταν έπαινος αλλά "πείραγμα".
*** citta=πόλη (βεν)
**** «Τρία μασούρια έριξες απόψε/ και τα τρία με δέσανε κόμπο»
